ساقی بیار می که فلک می کند ظهور

زان می که گیرد از اثرش آفتاب نور

مطرب بساز چنگ که از چنگ روزگار

کس جان نبرد جان من آخر پس از غرور

آواز چنگ تربیت روح می کند

هم چون دماغ را که دهد تربیت بخور

بی می صباح بر دل ما می شود مسا

بی چنگ روح در تن ما می شود نفور

هر خفته کز ترنم بلبل خبر نیافت

در حشر زنده باز نباشد به نفخ صور

آن ها که در بدایت فطرت نمرده اند

کی بر کنند روز قیامت سر از قبور

ضایع مکن حیات به آوازه ی بهشت

آوازه ای خوش است مثل این ولی ز دور

غافل مشو که هست به از ملک کاینات

با همدمی دمی که میسر شود حضور

چندین ریاضت از پی آن می کشند خلق

تا بر بساط خلد نشینند در صدور

بر خاک کوی زنده دلی ای نزاریا

بنشین که جمله بی خبرند از بهشت و حور